Σάββατο 26 Αυγούστου 2017

Γαιοκτησία, εξωτισμός, και πάθη υπό τους Τροπικούς

γράφει ο Μιχάλης Μοδινός*

Αναδημοσίευση από: Τα ΝΕΑ / ΒΙΒΛΙΟΔΡΟΜΙΟ 



-Θεμελιωτής του μετααποικιακού αστικού μυθιστορήματος της Βραζιλίας, ο Μασάντο ντε Ασίς μας φέρνει σε επαφή με απόμακρες γαίες και με παλαιόθεν οικεία ήθη-


 Ζοακίν Μαρία Μασάντο ντε Ασίς, Ελένα,
Μτφ. Εισαγωγή, επίμετρο Γιώργος Πρατσίνης,
  Gutenberg/ ALDINA, 2016

Είναι πολλά και ποικίλα τα αρχέτυπα που έχουμε στο νου μας όταν ακούμε τη λέξη Βραζιλία και η πρώτη επαφή μας στα ελληνικά με τον σπουδαίο αυτό ρομαντικό συγγραφέα του ύστερου 19ου αιώνα μας βοηθά να επιφέρουμε κάποιες διορθώσεις. Το βιβλίο αυτό γράφηκε σε συνέχειες  στα 1876 αλλά ο μυθιστορηματικός χρόνος είναι το 1859, όταν το νεαρό έθνος είχε πλέον αυτονομηθεί πλήρως από τη μητρόπολη Πορτογαλία, η δημοκρατία πάλευε  να σταθεί στα πόδια της και η δουλοκτησία έπνεε τα λοίσθια. Βρισκόμαστε στα  βόρεια του Ρίο ντε Ζανέιρο, σε μια περιοχή με πλούσια βλάστηση, μεγάλα αγροκτήματα και έντονες κοινωνικές ανισότητες, με μια αστική τάξη που ταλαντεύεται μεταξύ φεουδαρχίας και καπιταλισμού και με τα ευρωπαϊκά ήθη να παλεύουν να εμφυτευθούν στους τροπικούς. Η οικογένεια Βάλε κλονίζεται με τον θάνατο του πατριάρχη της, ενός ανθρώπου που η ζωή του είχε κυλήσει χωρίς ιδιαίτερα σκαμπανεβάσματα, εν μέσω ευμάρειας, τάξης και άφθονων νυχτοπερπατημάτων. Η διαθήκη του κρύβει μια μεγάλη έκπληξη. Αποκαλύπτεται ότι υπάρχει μια εξώγαμη κόρη, δικαιούχος τμήματος της κληρονομιάς, την οποία ο Βάλε υπεραγαπούσε, όπως και την νεκρή πλέον μητέρα της. Η οικογένεια οφείλει  να την δεχτεί στους κόλπους της, ως πλήρες μέλος. Ο γιος του μακαρίτη, ο Εστάσιο, δεν έχει κανένα ηθικό ή πρακτικό δίλημμα και μάλιστα γοητεύεται από την ετεροθαλή αδελφή του που εμφανίζει το ένα μετά το άλλο σειρά προσόντων: ευπροσήγορη, κοινωνική, ελκυστική, μορφωμένη, δοτική, με γνώσεις μουσικής και κατασταλάγματα σοφίας κάπως δυσανάλογα με την ηλικία της, πιθανόν λόγω των ιδιότυπων κοινωνικών εμπειριών που η ζωή της προσέφερε αφειδώς και εγκαίρως. Η Ούρσουλα, αδελφή του μακαρίτη, είναι αρχικά επιφυλακτική από την εισβολή μιας άγνωστης και την ανατροπή των ισορροπιών στο σπίτι αλλά σύντομα η νεόφερτη θα την κερδίσει ολοσχερώς, ειδικά ύστερα από μια βαριά ασθένεια της θείας όπου  βγάζει τον καλύτερο εαυτό της. Η έλξη των δύο αδελφιών προς άλληλα είναι πρόδηλη αν και μη ομολογημένη. Περνούν ώρες και μέρες μαζί, καλπάζουν παρέα στις φυτείες, κάνουν αμοιβαίες αποκαλύψεις – αν και η Ελένα κρατάει δι εαυτήν τα κρίσιμα μυστικά της ζωής της που θα οδηγούσαν σε τελείως διαφορετικές ατραπούς την αφήγηση.

Αμφότεροι θα λογοδοθούν προς τρίτους κατόπιν περίεργης επιμονής της Ελένα. Ο Εστάσιο με την κόρη του γείτονα, γιατρού και φίλου του μακαρίτη. Η Ελένα με έναν καλόπιστο έξω καρδιά φίλο του Εστάσιο που έχει πρόσφατα επιστρέψει από ένα μακρύ ευρωπαϊκό ταξίδι. Είναι εμφανές ότι ούτε ο ένας ούτε ο άλλος επιθυμούν ιδιαιτέρως αυτές τις δεσμεύσεις αλλά το κάνουν με ένα αίσθημα κατεπείγοντος, σαν για να αποφύγουν την σύγκρουση με τις κοινωνικές συμβάσεις. Όμως ο διάολος κρύβεται κάπου εκεί γύρω και το κουβάρι των μυστικών θα αρχίζει να ξεμπλέκει. Τα ηθικά διλήμματα θα κυριαρχήσουν στο τελευταίο μέρος της αφήγησης, αν και δεν μου επιτρέπεται να στερήσω από τον αναγνώστη τα μυστήρια του βιβλίου και την απόλαυση των αποκαλύψεων. 
     Ο κόσμος της ύστερης αποικίας με τις από αιώνες εγκαθιδρυμένες αξίες του ξεδιπλώνεται αριστοτεχνικά από τον συγγραφέα. Η γλώσσα των ηρώων είναι περίπλοκη, ακριβής, πλήρης αποφθεγμάτων και συμπερασμάτων – γλώσσα καλοζωισμένων αστών που τα μυστήρια της καρδιάς τους απασχολούν περισσότερο από αυτά της υλικής διαβίωσης. Το μυθικό Ρίο υπάρχει στο φόντο.... απλώς ως φόντο καθώς η νέα αστική τάξη έχει ριζώσει πια  για τα καλά, αιώνες μετά την ανακάλυψη της Βραζιλίας από τον Καμπράλ και τους πρώτους γάλλους εποίκους της περιοχής του Ρίο. Μια πολυπολιτισμική κοινωνία είναι εν τω γίγνεσθαι με τις πάσης φύσεως διασταυρώσεις Ευρωπαίων Μαύρων και γηγενών Ινδιάνων που έδωσαν αυτή την τόσο πλούσια κουλτούρα. Ο Μασάντο ωστόσο, σκεπτικιστής και κοινωνικός ανατόμος, χρησιμοποιεί προσεκτικά μια έντονα ειρωνική γλώσσα προκειμένου να εξηγήσει τις υπόρρητες αλήθειες της φεουδαρχικής/ αστικής τάξης. Αποφεύγει να καταφύγει σε προρομαντικά καταγωγικά αρχέτυπα, βασισμένα στον μύθο του Καλού Αγρίου και στον «ινδιανισμό» που δόμησαν την πρώιμη εθνική λογοτεχνική παραγωγή. Αντ’ αυτών εισάγει τα ευρωπαϊκής προέλευσης αστικά ρομαντικά πρότυπα, ενώ στο ύστερο έργο του, όπως εξηγεί και ο μεταφραστής Γιώργος Πρατσίνης στον ιδιαίτερα κατατοπιστικό του επίλογο, προσφεύγει στον ρεαλισμό, αν όχι στον πρώιμο μοντερνισμό. Ασφαλώς τέτοια στοιχεία ανιχνεύονται και εδώ, αν και ο λυρισμός και η κορύφωση των εσωτερικών δραμάτων έχουν τον πρώτο λόγο. Είναι άλλωστε η εποχή που τα πάθη της ψυχής και του σώματος είναι περίπου αποσυνδεδεμένα μεταξύ τους.
    Εντυπωσιακή είναι και η παρουσία της πανίσχυρης στην Λατινική Αμερική  Καθολικής Εκκλησίας. Σύμβουλος, καθοδηγητής και αποφασιστικός παράγων της πλοκής είναι ο ιερέας της οικογένειας στον οποίο προσφεύγουν τα ενδιαφερόμενα μέρη με άνευ όρων εμπιστοσύνη. Μάλιστα ο εν λόγω ιερέας είναι και φορέας υπόρρητων προοδευτικών αντιλήψεων, όπως θα λέγαμε σήμερα. Αντίθετα, αρνητικός ήρωας είναι ο φορέας της επιστημονικής γνώσης, ο γιατρός της οικογένειας και μέλλων πεθερός του Εστάσιο. Συμφεροντολόγος, ψυχρός  και ελαφρώς ραδιούργος, θα εκβιάσει την Ελένα αλλά και την εξέλιξη της ιστορίας με τίποτα λιγότερο από έναν καθαρό εκβιασμό.   Η διάσταση αυτή προδίδει και την φυσιολογική καχυποψία του συγγραφέα προς τα εκσυγχρονιστικά κελεύσματα της εποχής, προς ένα δυτικής προέλευσης ρασιοναλισμό που απειλούσε να ανατρέψει τα δεδομένα της κοινωνικής τάξης στις αποικίες. Είναι άλλωστε η εποχή που η Βραζιλία περνά στην εκβιομηχάνιση του πρωτογενούς της τομέα, όταν οι καλλιέργειες του καφέ και του ζαχαροκάλαμου κατατρώγουν σταθερά κατά κύματα την παρθενικότητα της ως τότε άγριας φύσης και οι εποικισμοί του εσωτερικού της οδηγούν σε πλήρη ανατροπή της εικόνας της αχανούς χώρας. Εξ ου και η καταφυγή σε ένα είδος παλιοκαιρισμένης πλην σταθερής πνευματικότητας με την μορφή της θρησκείας.
    Πολύ καλή η μετάφραση και υποστηρικτικά τα παραρτήματα για την ιστορία της Βραζιλίας και την ζωή του Μασάντο ντε Ασίς (1839- 1908). Μαθαίνω μάλιστα πως επίκειται η μετάφραση και άλλων βιβλίων του συγγραφέα στην ιδιαίτερα επιμελημένη αυτή νέα σειρά. Τα αναμένουμε με ενδιαφέρον.

     

 Περιβαλλοντολόγος, γεωγράφος και μηχανικός ο Μιχάλης Μοδινός γεννήθηκε στην Αθήνα το 1950. Θεωρητικός και ακτιβιστής του οικολογικού κινήματος, συνεργάστηκε με διεθνείς οργανισμούς, δίδαξε σε ακαδημαϊκά ιδρύματα ανά τον κόσμο, ενώ υπήρξε ιδρυτής και εκδότης της Νέας Οικολογίας, πρόεδρος του Εθνικού Κέντρου Περιβάλλοντος και διευθυντής του Διεπιστημονικού Ινστιτούτου Περιβαλλοντικών Ερευνών. Στο δοκιμιακό - ερευνητικό του έργο περιλαμβάνονται τα βιβλία "Μύθοι της ανάπτυξης στους τροπικούς" (Στοχαστής), "Από την Εδέμ στο καθαρτήριο" (Εξάντας), "Τοπογραφίες" (Στοχαστής), "Το παιγνίδι της ανάπτυξης" (Τροχαλία) και "Η αρχαιολογία της ανάπτυξης" (Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης). Από το 2005 στράφηκε συστηματικά στην λογοτεχνία και την κριτική της. 
Από τις εκδόσεις Καστανιώτη έχουν κυκλοφορήσει τα μυθιστορήματά του "Χρυσή ακτή", 2005, "Ο μεγάλος Αμπάι", 2007, "Επιστροφή", 2009 (βραβείο Ιδρύματος Πέτρου Χάρη Ακαδημίας Αθηνών) "Η σχεδία", 2011 (Διάκριση της Επιτροπής Κρατικών Βραβείων και υποψήφιο για το Ευρωπαϊκό Λογοτεχνικό Βραβείο) και "Άγρια Δύση - μια ερωτική ιστορία", 2013.
To προτελευταίο βιβλίο "Τελευταία έξοδος: Στυμφαλία" (2014) κυκλοφόρησε από το Βιβλιοπωλείο της Εστίας.
Το τελευταίο βιβλίο του "Εκουατόρια" κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου